Matera - Sassi di Matera, Ιταλία (Σάσσι ντι Ματέρα, Ιταλία).

18/4/2009

Μία πόλη της Νότιας Ιταλίας, η Ματέρα είναι η «Καππαδοκία της Ιταλίας» και κλείνει στους τοίχους και στις σπηλιές της ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης ύπαρξης πάνω στον πλανήτη αφού τα παλαιότερα ευρήματα φθάνουν στην Παλαιολιθική Εποχή.

====================================================================================

A city in Southern Italy, Matera is known as the "Cappadocia of Italy" and holds the entire history of human existence within its walls and caves, as the oldest findings date back to the Paleolithic Era.

Η Ματέρα απέκτησε διεθνή φήμη με την αρχαία πόλη «Sassi di Matera» - που σημαίνει «οι πέτρες-σπηλιές της Ματέρα» ενώ το μοναστηριακό συγκρότημα Madonna delle Virtu και San Nicola del Greci, η εκκλησία του San Pietro Caveoso, η εκκλησία Santa Maria D' Idris καθώς και η εκκλησία Santa Lucia alle Malve είναι διάσημα αξιοθέατα της Ματέρα.

=================================================================================-

Matera gained international fame with the ancient city "Sassi di Matera," which means "the stone-caves of Matera." The monastic complex of Madonna delle Virtù and San Nicola del Greci, the Church of San Pietro Caveoso, the Church of Santa Maria D'Idris, and the Church of Santa Lucia alle Malve are some of the famous landmarks of Matera.

Η περιοχή κατοικήθηκε  από τον 6ο π.Χ. αιώνα και ήταν τμήμα της ενδοχώρας της Μεγάλης Ελλάδας. Τρεις αιώνες αργότερα οι Ρωμαίοι θα οχυρώσουν την πόλη σε ένα ύψψμα 400 μέτρων.  Ακριβώς από κάτω από τα τείχη δημιουργήθηκαν δύο συνοικίες, σκαμμένες στον μαλακό, ασβεστώδη βράχο: το Sasso Caveoso και το Sasso Barisano που σημαίνουν τον σπηλαιώδης βράχο και το βράχο  του Μπάρι ή των Βαρισίων αντίστοιχα. Η μαλακή σύστασης του βράχου οδήγησε τους κατοίκους στη δημιουργία ενός αξιοθαύμαστους δικτύου όπου μάζευαν το νερό και εξασφάλιζαν την πολυπόθητη υγρασία σε μια περιοχή γνωστή για την παρατεταμένη ανομβρία. Παράλληλα οι κάτοικοι εφάρμοσαν ένα σύστημα αντίστοιχο με τη Σαντορίνη χρησιμοποιώντας τις ήδη υπάρχουσες σπηλιές τις οποίες επεξέτειναν σκάβοντας τόσο οριζόντια όσο και κάθετα.

=====================================================================================

The area has been inhabited since the 6th century BC and was part of the interior of Greater Greece. Three centuries later, the Romans fortified the city on a hill 400 meters high. Right below the walls, two districts were created, carved into the soft, limestone rock: Sasso Caveoso and Sasso Barisano, which respectively mean the cave-like rock and the rock of Bari or the Barisians. The soft composition of the rock led the inhabitants to create an impressive network where they collected water and ensured the much-needed humidity in an area known for its prolonged droughts. At the same time, the inhabitants applied a system similar to that of Santorini, using existing caves which they expanded by digging both horizontally and vertically.

                            

                              

Με την κατάρρευση της Δυτικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και την επέλαση των βαρβαρικών φυλών η περιοχή τέθηκε υπό τον έλεγχο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Όμως η περίοδος της Εικονομαχίας(726-843 μ.Χ.) αποτέλεσε καταλύτη για τη φυσιογνωμία της περιοχής. Η διαμάχη αυτή, που έφτασε στα όρια εμφύλιου πολέμου, ανάγκασε χιλιάδες μοναχούς, τους λεγόμενους Βασιλειανούς, να μεταναστεύσουν από την Συρία και την Καππαδοκία ενισχύοντας τόσο την ελληνικότητα της περιοχής όσο και την εικονολατρεία.

================================================================================

With the collapse of the Western Roman Empire and the invasion of barbarian tribes, the region came under the control of the Eastern Roman Empire. However, the period of Iconoclasm (726-843 AD) served as a catalyst for the region's character. This conflict, which reached the brink of civil war, forced thousands of monks, known as Basilians, to migrate from Syria and Cappadocia. Their migration strengthened both the Greek identity of the region and the veneration of icons.

                                               

Οι Βασιλειανοί μοναχοί αλλά και οι ιερείς με τις οικογένειες τους εγκαταστάθηκαν στη νότιο Ιταλία, συχνά σε υπόσκαφες πολιτείες, μετέφεραν τον τρόπο ζωής τους από την Καππαδοκία και τη Συρία, ενώ αναβίωσαν συγχρόνως την Ορθόδοξη εκκλησία και το λειτουργικό τυπικό της.

=================================================================================

The Basilian monks, along with priests and their families, settled in Southern Italy, often in troglodyte cities. They brought their way of life from Cappadocia and Syria, while simultaneously reviving the Orthodox Church and its liturgical practices.

    

Από τον 10ο αιώνα η απειλή των Αράβων υποχρέωσε τους κατακτητές της Ιταλίας να δεχτούν την επικυριαρχία του Βυζαντίου, η οποία έμελλε εν τέλει να είναι βραχύβια. Όμως από το 1071, όταν οι Νορμανδοί κατέλαβαν το Μπάρι, η βυζαντινή κυριαρχία στην Ιταλία καταλύθηκε οριστικά.

=====================================================================================

From the 10th century, the threat of the Arabs forced the conquerors of Italy to accept the suzerainty of Byzantium, which ultimately proved to be short-lived. However, from 1071, when the Normans captured Bari, Byzantine rule in Italy was definitively ended.

Από τη βυζαντινή περίοδο λίγα πολιτιστικά στοιχεία μπορεί να συναντήσει κανείς σήμερα, τα περισσότερα, όμως,  από τα οποία είναι θρησκευτικά και πολύ σημαντικά, και διασώζονται σε μοναστήρια, εκκλησίες και υπόσκαφα ερημητήρια στις περιοχές της Μασάφρα(Massafra), της Μότολα (Mottola) και της Ματέρα(Matera), που βρίσκονται βόρεια του Τάραντα.

======================================================================================

From the Byzantine period, few cultural elements can be found today, but most of them are religious and very significant. These elements are preserved in monasteries, churches, and subterranean hermitages in the areas of Massafra, Mottola, and Matera, which are located north of Taranto.

Η χρυσή εποχή της Ματέρας υπήρξε η περίοδος από το 1663 ως το 1803, όταν ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της επαρχίας της Μπαζιλικάτα. Με τη μεταφορά του κέντρου της επαρχίας στην Ποτέντσα ξεκίνησε μια παρατεταμένη περίοδος βαθιάς παρακμής που οδήγησε τους κατοίκους της πόλης στα όρια της εξαθλίωσης. Η στέρηση των διοικητικών θέσεων σε συνδυασμό με την κρίση της αγροτικής οικονομίας οδήγησε σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας τους κατοίκους. Οι σπηλιές μεταβλήθηκαν από αποθηκευτικούς χώρους σε σπίτια πολυμελών οικογενειών.

=================================================================================

The golden age of Matera was the period from 1663 to 1803, when it was declared the capital of the province of Basilicata. With the transfer of the provincial capital to Potenza, a prolonged period of deep decline began, which led the city's inhabitants to the brink of destitution. The loss of administrative positions, combined with the crisis in the agricultural economy, resulted in absolute poverty for the residents. The caves transformed from storage spaces into homes for large families.

     

         

                   

Από τα περισσότερα από 3.000 σπίτια των τριών συνοικιών της πόλης πιο πολλά από τα μισά ήταν κυριολεκτικά σπηλιές στο βράχο, τα υπόλοιπα είχαν και ένα χτισμένο τμήμα στο εξωτερικό του και μόνο το 10% ήταν κανονικά οικοδομήματα. Eπίσης, περισσότερες από 100 εκκλησίες της πόλης ήταν κατά ένα τμήμα τους εντελώς μέσα στους βράχους.

====================================================================================

Of the more than 3,000 homes in the three districts of the city, more than half were literally caves carved into the rock, while the rest had a built section on the exterior, and only 10% were regular buildings. Additionally, more than 100 churches in the city had parts of them entirely carved into the rocks.

Η ζωή μέσα στις σπηλαιώδεις αυτές κατοικίες ήταν τρομακτική για τα μέτρα ενός σύγχρονου ανθρώπου. Μέσα στον ίδιο μικρό χώρο καλούνταν να συνυπάρξουν άνθρωποι, ζώα, εργαλεία, προμήθειες. Τα παιδιά κοιμούνταν στο κρεβάτι με τους γονείς, σε άλλα έπιπλα που είχαν διπλή χρήση ή και στα συρτάρια ενώ η υγρασία της πέτρας και η έντονη μυρωδιά ήταν κυρίαρχη. Όλα τα παραπάνω φανταστείτε τα σε συνδυασμό με την πλήρη εγκατάλειψη από το κράτος ακόμα και στα βασικά όπως τον ηλεκτρισμό και την αποχέτευση που δεν δημιουργήθηκαν πριν τις αρχές του 20ου αιώνα.

=====================================================================================

Life in these cave dwellings was terrifying by modern standards. In the same small space, people, animals, tools, and supplies had to coexist. Children slept in the same bed as their parents, on other furniture that had dual use, or even in drawers, while the dampness of the stone and the strong odor were overwhelming. Imagine all of this combined with complete abandonment by the state, even in basic areas such as electricity and sewage, which were only established in the early 20th century.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν το 1952, όταν ο τότε ισχυρός πολιτικός άνδρας Aλντιντσε ντε Γκάσπαρι, εντυπωσιασμένος από τις περιγραφές του Κάρλο Λέβι στο βιβλίο «Ο Χριστός σταμάτησε στο Eμπολι» επισκέφθηκε τη Ματέρα και εξέδωσε άμεσα μια σειρά από ειδικούς νόμους βάσει των οποίων 15.000 κάτοικοι των Σάσι μεταφέρθηκαν σε καινούργιες συνοικίες που δημιουργήθηκαν για την ανακούφιση της περιοχής. Η εκκένωση των σπηλαίων διήρκεσε από το 1953 μέχρι το 1968, οπότε και η ιδιοκτησία των σπηλαιωδών κατοικιών πέρασε στο κράτος, το οποίο έκτοτε αδράνησε και πάλι ως προς την αξιοποίησή τους.

==================================================================================

Things began to change in 1952, when the then powerful politician Aldo De Gasperi, impressed by the descriptions of Carlo Levi in his book Christ Stopped at Eboli, visited Matera and immediately issued a series of special laws based on which 15,000 inhabitants of the Sassi were relocated to new neighborhoods created to relieve the area. The evacuation of the caves lasted from 1953 to 1968, at which point the ownership of the cave dwellings passed to the state, which since then remained inactive regarding their utilization.

Από το 1986 η κυβέρνηση άρχισε να παραχωρεί τη χρήση των σπηλαίων σε ιδιώτες για 99 χρόνια με τον όρο της -επιδοτούμενης σε ποσοστό από 40% μέχρι 60%- αναπαλαίωσής τους. Από το 1993 οι Βράχοι της Ματέρας συμπεριλαμβάνονται και στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, ως εξαιρετικό δείγμα τρωγλοδυτικής εγκατάστασης στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, απόλυτα προσαρμοσμένης στο έδαφος και το οικοσύστημα, στην οποία ανακαλύφθηκαν ίχνη αντιπροσωπευτικά σημαντικών σταδίων της ανθρώπινης ιστορίας και εξέλιξης. Το υποβλητικό σκηνικό απέκτησε ξανά ζωή, πολιτιστική αξία και περίπου 5.000 μόνιμους κατοίκους οι οποίοι απολαμβάνουν τα οφέλη του τουρισμού.

======================================================================================

Since 1986, the government began granting the use of the caves to private individuals for 99 years, with the condition of subsidized restoration (ranging from 40% to 60%). Since 1993, the Rocks of Matera have been included in the UNESCO World Heritage Sites, as an exceptional example of a troglodyte settlement in the broader Mediterranean region, perfectly adapted to the land and ecosystem, where traces representing significant stages of human history and evolution have been discovered. The dramatic setting has regained life, cultural value, and approximately 5,000 permanent residents who benefit from tourism.