12/7/2009
Το Μουράνο, που βρίσκεται στη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας, στη βόρεια Ιταλία, είναι κατά μία έννοια ένα νησί, ακριβέστερα όμως πρόκειται για μία συστάδα νησίδων που χωρίζονται από στενά κανάλια και συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες, όπως και η ίδια η Βενετία, από την οποία απέχουν περί το 1,5 χιλιόμετρο. Η διάμετρος της συστάδας του Μουράνο δεν ξεπερνά τα δύο χιλιόμετρα, ενώ ο μόνιμος πληθυσμός της είναι μόλις πάνω από 5000. Το Μουράνο είναι παραδοσιακά πολύ γνωστό για την υαλουργία του και ιδιαίτερα για τις λάμπες και τα κομψοτεχνήματα από «Κρύσταλλα Μουράνο». Υπήρξε κάποτε ανεξάρτητη κοινότητα, αλλά τώρα αποτελεί ένα διαμέρισμα(frazione) της Βενετίας.
===============================================================================
Murano, located in the Venetian Lagoon in northern Italy, is, in a sense, an island. More precisely, it is a cluster of small islands separated by narrow canals and connected by bridges, much like Venice itself, from which it is about 1.5 kilometers away. The diameter of the Murano cluster does not exceed two kilometers, and its permanent population is just over 5,000 people. Murano has traditionally been famous for its glassmaking, particularly for its lamps and intricate creations made of "Murano glass." It was once an independent community, but now it is a district (frazione) of Venice.
Το Μουράνο κατοικήθηκε αρχικώς από τους Ρωμαίους και, από τον 6ο αιώνα μ.Χ., από μέτοικους από το Άλτινουμ και το Οντέρζο. Στην αρχή το νησί ευδοκίμησε ως ψαροχώρι και από την παραγωγή αλατιού. Υπήρξε επίσης κέντρο εμπορίου από το λιμάνι που έλεγχε στο Σαντ Εράσμο. Από τον 11ο αιώνα άρχισε να παρακμάζει και οι κάτοικοί του μετοίκησαν στο Ντορσοντούρο. Είχε το δικό του Μέγα Συμβούλιο, όπως αυτό της Βενετίας, αλλά από τον 13ο αιώνα κυβερνήθηκε από τη Βενετία. Σε αντίθεση όμως με τα άλλα νησιά στη λιμνοθάλασσα, το Μουράνο έκοβε τα δικά του νομίσματα.
==============================================================================
Murano was initially inhabited by the Romans and, from the 6th century AD, by settlers from Altinum and Oderzo. In the beginning, the island thrived as a fishing village and through salt production. It also served as a trading hub due to the port it controlled at Sant'Erasmo. From the 11th century onwards, it began to decline, and its residents migrated to Dorsoduro. Murano had its own Great Council, similar to that of Venice, but from the 13th century, it was governed by Venice. However, in contrast to the other islands in the lagoon, Murano minted its own coins.
Λίγο μετά το 1000 μ.Χ. ερημίτες του Τάγματος των Camaldolese, αναζητώντας ένα μοναχικό μέρος, εγκαταστάθηκαν σε ένα από τα νησιά. Εκεί ίδρυσαν τη Μονή του Αγίου Μιχαήλ (
S. Michele di Murano), που με την πάροδο των χρόνων έγινε μεγάλο κέντρο μορφώσεως και εκδόσεων.. Η μονή διαλύθηκε βίαια το 1810 από τις γαλλικές δυνάμεις κατοχής του Μεγάλου Ναπολέοντα. Ο χώρος της έγινε το μεγαλύτερο νεκροταφείο της Βενετίας.
===============================================================================
Shortly after the year 1000 AD, hermits from the Camaldolese Order, seeking a secluded place, settled on one of the islands. There, they founded the Monastery of St. Michael (S. Michele di Murano), which over the years became a major center for education and publishing. The monastery was violently dissolved in 1810 by the French forces under Napoleon's occupation. The site was transformed into the largest cemetery in Venice.
Κατά τον 15ο αιώνα το Μουράνο αναδείχθηκε σε δημοφιλές θέρετρο για τους Βενετούς και αναγέρθηκαν αρχοντικά, αλλά και πάλι παρήκμασε. Μέχρι τον 19ο αιώνα οι νησίδες ήταν γνωστές για τους οπωρώνες και τους λαχανόκηπούς του, που αντικαταστάθηκαν στη συνέχεια από οικοδομημένες εκτάσεις.
=============================================================================
In the 15th century, Murano became a popular resort for the Venetians, and mansions were built; however, it again declined. By the 19th century, the islets were known for their orchards and vegetable gardens, which were later replaced by built-up areas.
Τα αξιοθέατα του Μουράνο περιλαμβάνουν τον ναό της Παναγίας και του Αγίου Δονάτου (
Santa Maria e San Donato), γνωστό για το ψηφιδωτό δάπεδο βυζαντινής τεχνοτροπίας, που λέγεται ότι στεγάζει τα κόκκαλα του δράκοντα που σκότωσε ο Άγιος Δονάτος. Ακόμα, τον ναό του Αγίου Πέτρου(
San Pietro Martire) με το παρεκκλήσιο της οικογένειας Ballarin που κτίσθηκε το 1506 και κοσμείται με έργα τέχνης του Τζιοβάννι Μπελλίνι, καθώς και το Παλάτσο ντα Μούλα.
==============================================================================
Η φήμη του Μουράνο ως κέντρου υαλουργίας έχει τις ρίζες της το 1291, όταν όλοι οι υαλουργοί της Βενετίας διατάχθηκαν να μετεγκαταστήσουν τα εργαστήριά τους στο Μουράνο για λόγους ασφαλείας από πυρκαϊά. Τον επόμενο αιώνα άρχισαν εξαγωγές και το Μουράνο έγινε διάσημο, αρχικώς για τις γυάλινες χάντρες και τους καθρέφτες του. Το γυαλί
Aventurine επινοήθηκε στο Μουράνο, το οποίο για ένα διάστημα ήταν ο κυριότερος παραγωγός γυαλιού σε όλη την Ευρώπη. Αργότερα, το νησί έγινε γνωστό για τους πολυελαίους του. Παρότι παρουσίασε μία παρακμή από τον 18ο αιώνα, η υαλουργία αποτελεί ακόμα και σήμερα την κυριότερη βιομηχανία του Μουράνο.
================================================================================
Murano's reputation as a center of glassmaking dates back to 1291, when all the glassmakers of Venice were ordered to relocate their workshops to Murano for safety reasons, to protect against fires. In the following century, exports began, and Murano became famous, initially for its
glass beads and
mirrors. The glass known as
Aventurine was invented in Murano, which for a time was the leading producer of glass throughout Europe. Later, the island became renowned for its
chandeliers. Although there was a decline in the 18th century, glassmaking remains the primary industry of Murano even today.
Οι υαλουργοί του Μουράνο έγιναν γρήγορα από τους πλουσιότερους και τους πλέον εξέχοντες κατοίκους του. Από το 1400 περίπου τους επιτρεπόταν η τιμή να φέρουν ξίφη, απελάμβαναν ασυλία έναντι διώξεων από το Ενετικό κράτος και πάντρευαν τις κόρες τους με μέλη των πλουσιότερων οικογενειών της Βενετίας. Παρότι επωφελούνταν από κάποια προνόμια, οι υαλουργοί του Μουράνο απαγορευόταν να φύγουν από τη Γαληνοτάτη Δημοκρατία της Βενετίας. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς διακινδύνευσαν να μεταναστεύσουν και ίδρυσαν βιοτεχνίες σε κοντινές πόλεις, αλλά και μακρύτερα, μέχρι την Ολλανδία και την Αγγλία.
===========================================================================
The glassmakers of Murano quickly became some of the wealthiest and most prominent residents of the island. From around 1400, they were granted the honor of wearing swords, enjoyed immunity from persecution by the Venetian state, and married their daughters to members of the wealthiest families in Venice. Although they benefited from certain privileges, the glassmakers of Murano were prohibited from leaving the Venetian Republic. Nevertheless, many of them took the risk of migrating and established workshops in nearby cities, as well as farther afield, in places like the Netherlands and England.
Οι υαλουργοί του Μουράνο κατείχαν για αιώνες το μονοπώλιο στην παραγωγή γυαλιού και κρυστάλλων υψηλής ποιότητας, αναπτύσσοντας ή βελτιώνοντας πολλές τεχνικές: παραγωγή κρυστάλλου, σμάλτου, γυαλιού με νήματα χρυσού (aventurine), πολύχρωμων γυαλιών(
millefiori), γαλακτόχρωμου γυαλιού (
lattimo) και απομιμήσεις πολύτιμων λίθων από γυαλί.
============================================================================
The glassmakers of Murano held the monopoly for centuries on the production of high-quality glass and crystal, developing or refining many techniques: crystal production, enameling, glass with gold threads (aventurine), multicolored glass (millefiori), milky glass (lattimo), and glass imitations of precious stones.
Τα περισσότερα υαλουργεία, κάποια από αυτά ηλικίας πολλών αιώνων, είναι ανοικτά στο ευρύ κοινό, ενώ υπάρχει το Μουσείο Γυαλιού του Μουράνο, που στεγάζεται στο μεγάλο Παλάτσο Τζιουστινιάν.
============================================================================
Το παλαιότερο υαλουργείο του Μουράνο που λειτουργεί ακόμα και σήμερα είναι αυτό της Pauly & C. – Compagnia Venezia Murano, που ιδρύθηκε το 1866.
============================================================================
The oldest glass factory in Murano still in operation today is Pauly & C. – Compagnia Venezia Murano, which was founded in 1866.
Σήμερα οι τεχνίτες του Μουράνο χρησιμοποιούν αυτές τις παλιές μαζί με νέες τεχνικές για την παραγωγή πλήθους αντικειμένων, από γυάλινα έργα σύγχρονης τέχνης και γυάλινα κοσμήματα, μέχρι κρυστάλλινους πολυελαίους. Το Μουσείο Γυαλιού του Μουράνο(
Museo del Vetro) εκθέτει την ιστορία της υαλουργίας και δείγματα γυαλιού που χρονολογούνται από την Αρχαία Αίγυπτο μέχρι και τον εικοστό αιώνα.
============================================================================
Today, the artisans of Murano use both these ancient and new techniques to produce a wide range of items, from glassworks of contemporary art and glass jewelry to crystal chandeliers. The Murano Glass Museum (Museo del Vetro) showcases the history of glassmaking and exhibits samples of glass dating from Ancient Egypt to the 20th century.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου