28/10/2009
Τα Πριγκηπονήσια (τουρκικά: Adalar, δηλαδή «Νησιά») είναι ένα σύμπλεγμα νησιών στη Θάλασσα του Μαρμαρά, νότια της Κωνσταντινούπολης, στο στόμιο του κόλπου της Νικομηδείας. Αποτελείται από 4 μεγάλα νησιά (Πρώτη, Αντιγόνη, Χάλκη, Πρίγκηπος) και 5 μικρότερα (Πίτα, Νέανδρος, Οξειά, Πλάτη, Αντιρόβυθος). Στο σύμπλεγμα ανήκουν επίσης οι ύφαλοι Βόρδωνες, που θεωρούνται το απομεινάρι ενός δέκατου νησιού, το οποίο καταποντίστηκε ύστερα από κάποιο σεισμό. Στους Βόρδωνες υπήρχε το βυζαντινό μοναστήρι του Γόρδωνος ή των Αρμενιακών, στο οποίο είχε ταφεί ο Πατριάρχης Φώτιος Α΄ σύμφωνα με μία εκδοχή. Τα νησιά απέχουν 8 ως 11 μίλια από την Κωνσταντινούπολη. Τα τέσσερα μεγάλα κατοικούνταν ανέκαθεν, ενώ τον 20ο αιώνα κατοικήθηκε και η Αντιρόβυθος. Τα Πριγκηπονήσια είναι γνωστά για τη βυζαντινή και οθωμανική ιστορία τους (τόπος εξορίας αυτοκρατόρων και αρχόντων). Την απουσία αυτοκινήτων (οι μετακινήσεις γίνονται με άμαξες ή ποδήλατα), τις παραδοσιακές ξύλινες επαύλεις και την ήσυχη ατμόσφαιρα Κατά τα βυζαντινά και οθωμανικά χρόνια, τα νησιά χρησιμοποιούνταν κυρίως ως τόποι εξορίας μελών της αυτοκρατορικής οικογένειας, πατριαρχών ή πολιτικών αντιπάλων. Από εκεί προέρχεται και η ονομασία τους «Πριγκηπονήσια» ή Νησιά των Πριγκήπων. Η Χάλκη φιλοξενεί τη φημισμένη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, σημαντικό πνευματικό κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου (αν και δεν λειτουργεί σήμερα λόγω απαγόρευσης από το τουρκικό κράτος). Τα νησιά φημίζονται για τη γραφική αρχιτεκτονική, τις παραδοσιακές ξύλινες επαύλεις, τα μοναστήρια και τη ηρεμία τους. Δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία αυτοκινήτων· οι μετακινήσεις γίνονται με ποδήλατο, ηλεκτρικά οχήματα ή πεζή. Προσφέρουν ιδανική απόδραση από τη φασαρία της Κωνσταντινούπολης, με παραθαλάσσιους δρόμους, πευκόφυτους λόφους και υπέροχη θέα.
=============================================================================
The Princes’ Islands (Turkish: Adalar, meaning “Islands”) are an archipelago in the
Sea of Marmara, located south of
Istanbul, near the mouth of the
Gulf of Nicomedia. The group consists of four large islands (
Proti,
Antigoni,
Halki, and
Prinkipo) and five smaller ones (Pita, Neandros, Oxia, Plati, and Antirovythos). The reef complex known as the
Vordonoi is also part of the archipelago and is believed to be the remains of a tenth island that sank following an earthquake. According to one version of events, the Byzantine monastery of Gordonos or of the Armenians once stood there, and
Patriarch Photios I was buried on the island. The islands are located 8 to 11 nautical miles from Istanbul. The four large ones have been inhabited since antiquity, while Antirovythos became inhabited in the 20th century. The Princes’ Islands are famous for their Byzantine and Ottoman heritage, having served primarily as places of exile for emperors, nobles, patriarchs, and political dissidents hence the name “Islands of the Princes.” One of the islands, Halki, is home to the renowned
Theological School of Halki, an important spiritual center of the
Ecumenical Patriarchate, which remains closed today due to restrictions imposed by the Turkish government. The islands are celebrated for their picturesque architecture, traditional wooden mansions, monasteries, and serene atmosphere. Cars are not allowed transport is by bicycle, electric vehicles, or on foot, preserving the peaceful character of the area. The Princes’ Islands offer an ideal escape from the bustle of Istanbul, with coastal roads, pine-covered hills, and breathtaking views.
Τα Πριγκηπονήσια μνημονεύονται για πρώτη φορά τον 4ο αιώνα π.Χ. από τον Αριστοτέλη με το όνομα «Χαλκηδόνιοι νήσοι» ή «Δημόνησοι», από το όνομα κάποιου Δημόνησου, ο οποίος πρώτος κατεργάστηκε τον υποθαλάσσιο χαλκό, που ανέσκαπταν στον παρακείμενο βυθό είλωτες εργάτες. Τα νησιά αυτά αποτέλεσαν από ενωρίς τόπο εξόρυξης χαλκού, που ήταν πολύτιμο μετάλλευμα εκείνα τα χρόνια, από αποίκους Μεγαρείς, Αιολείς και Μιλησίους. Η ονομασία «Δημόνησοι» επιβίωσε για πολλούς αιώνες, αφού έτσι τις αναφέρει ο Ησύχιος ο Μιλήσιος τον 6ο αιώνα μ.Χ. Ο Στέφανος Βυζάντιος αναφέρεται στην εξόρυξη του κυανού μεταλλεύματος (δηλαδή της γαλαζόπετρας ή θειικού χαλκού) από το βυθό της θάλασσας, κάτι που σημαίνει ότι το κοίτασμα δεν είχε ακόμα εξαντληθεί. Η σημερινή ονομασία προήλθε από την εποχή που το μεγαλύτερο νησί υπήρξε ιδιοκτησία του βυζαντινού πρίγκηπα Ιουστίνου Κουροπαλάτη, στα 569 μ.Χ., ο οποίος έκτισε και ανάκτορο σε αυτό. Έκτοτε το νησί ονομάστηκε «Νήσος του Πρίγκηπος» και κατ' επέκταση τα γύρω νησιά «Πριγκηπόνησα». Πλήθος πριγκήπων και βυζαντινών αξιωματούχων κατέφευγαν στα ειδυλλιακά αυτά νησιά για ξεκούραση και συλλογισμό. Οι Οθωμανοί τα αποκαλούσαν με διάφορα ονόματα κατά καιρούς, όπως Kizil adalar (Ερυθρόνησα), από τις κοκκινωπές ανταύγειες των οροσειρών τους. Papaz adalari (Παπαδονήσια), επειδή τα κατοικούσαν πολλοί καλόγηροι.
Seytan adalari (Διαβολονήσια), μεταφράζοντας κυριολεκτικά το «Δαιμονόνησα», που ήταν παραποίηση του αρχαίου «Δημόνησοι». Στην καθημερινή ομιλία οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης τα αποκαλούσαν «τα Νησιά», ενώ η σημερινή επίσημη τουρκική ονομασία τους είναι: Istanbul adalari (Τα νησιά της Πόλης). Στη διάρκεια των γεγονότων της Άλωσης, τα Πρικηπόνησα αντιστάθηκαν μάταια στις επιθέσεις των Οθωμανών, με αποτέλεσμα μετά την κατάκτησή τους ο Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής να πουλήσει τους κατοίκους ως σκλάβους. Στα έρημα νησιά μετέφερε υποχρεωτικά οικογένειες από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας. Οι νέοι κάτοικοι επωφελήθηκαν από τις φορολογικές απαλλαγές που είχαν τα νησιά και αναπτύχθηκαν γρήγορα. Οι απαλλαγές αυτές προσέλκυσαν κι άλλους χριστιανούς από διάφορα μέρη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με αποτέλεσμα να πυκνώσει ο πληθυσμός τους. Οι περιηγητές τα θεωρούσαν αμιγώς ελληνικά νησιά (Iles de Grece), αφού τα κατοικούσαν κυρίως Έλληνες.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Princes’ Islands are first mentioned in the 4th century BC by Aristotle, who referred to them as the "Chalcedonian Islands" or "Demonisia" (from Demonisos), named after a man who is said to have been the first to process submarine copper extracted by helot workers from the nearby seabed. These islands were early sites of copper mining, a valuable resource at the time, exploited by settlers from Megara, Aeolis, and Miletus. The name "Demonisia" survived for many centuries, as attested by Hesychius of Miletus in the 6th century AD. Stephanus of Byzantium also refers to the mining of cyan copper ore (known today as blue stone or copper sulfate) from the sea, indicating that the mineral deposit was still active. The modern name of the islands originated in 569 AD, when the largest island became the property of the Byzantine prince Justinus the Curopalates, who built a palace there. From then on, the island was called the "Island of the Prince", and by extension, the surrounding islands became known as the "Princes’ Islands". Many princes and high-ranking Byzantine officials sought refuge on these idyllic islands for rest and contemplation. During the Ottoman period, the islands were known by various names: Kızıl Adalar ("Red Islands"), due to the reddish hue of their hills, Papaz Adaları ("Islands of the Priests"), because they were inhabited by many monks, and Şeytan Adaları ("Devil’s Islands"), a literal translation of Daimonisia, a corruption of the original Demonisia. In everyday speech, the Greeks of Constantinople simply referred to them as "the Islands", while today their official Turkish name is "Istanbul Adaları" (Islands of Istanbul). During the Fall of Constantinople in 1453, the Princes’ Islands unsuccessfully resisted Ottoman attacks. As punishment after their conquest, Mehmed II the Conqueror sold the local population into slavery. The now-empty islands were repopulated by families forcibly relocated from the Black Sea coast. These new residents benefited from tax exemptions, which encouraged economic growth. These exemptions also attracted Christian settlers from other parts of the Ottoman Empire, contributing to the increase of the population. European travelers and explorers considered the islands to be entirely Greek ("Îles de Grèce"), since they were predominantly inhabited by Greeks.
Νήσος Πρώτη - Proti Island
Η Νήσος Πρώτη (τουρκικά: Kınalıada) είναι το πιο κοντινό στην Κωνσταντινούπολη από τα Πριγκηπονήσια και το τέταρτο σε μέγεθος. Ονομάστηκε «Πρώτη» επειδή ήταν το πρώτο νησί που συναντούσε κανείς πλέοντας από την Πόλη προς το αρχιπέλαγος. Σύμφωνα με την Βυζαντινή ιστορία, χρησιμοποιήθηκε ως τόπος εξορίας για αυτοκράτορες, όπως ο Ρωμανός Δ’ Διογένης μετά τη Μάχη του Μαντζικέρτ. Η τούρκικη ονομασία του είναι Kınalıada που σημαίνει "Νησί με χέννα", λόγω του κόκκινου χρώματος των πετρωμάτων της. Το νησί είναι μικρότερο από τα άλλα μεγάλα νησιά του συμπλέγματος, αλλά διαθέτει όμορφες παραλίες και χαμηλούς λόφους. Συνδέεται ακτοπλοϊκά με την Κωνσταντινούπολη (από τα λιμάνια Kabataş, Bostancı κ.ά.).
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Princi Island (Turkish: Kınalıada) is the closest island to Istanbul among the Princes' Islands and the fourth largest. It was named "Princi" (meaning "First") because it was the first island encountered when sailing from the city towards the archipelago. According to Byzantine history, it was used as a place of exile for emperors, such as Romanos IV Diogenes after the Battle of Manzikert. Its Turkish name, Kınalıada, means "Henna Island," due to the reddish color of its rocks. The island is smaller than the other large islands in the group but features beautiful beaches and low hills. It is connected by ferry to Istanbul (from ports such as Kabataş, Bostancı, and others).
Nήσος Αντιγόνη - Antigoni Island
Η Νήσος Αντιγόνη, γνωστή και με την τουρκική ονομασία Μπουργκάτζα (Burgazada), είναι το δεύτερο σε μέγεθος από τα Πριγκηπονήσια. Βρίσκεται κοντά στην Κωνσταντινούπολη, στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Το νησί πήρε το όνομά του από τον αρχαίο ελληνικό μύθο της Αντιγόνης, κόρης του Οιδίποδα. Η Αντιγόνη φημίζεται για την ήρεμη ατμόσφαιρά της, τα όμορφα πευκοδάση και τις παραδοσιακές ξύλινες επαύλεις. Είναι δημοφιλής προορισμός για εκδρομές και βόλτες, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες, καθώς δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία αυτοκινήτων και οι μετακινήσεις γίνονται κυρίως με ποδήλατα ή άμαξες. Στο νησί υπάρχουν μικρές παραλίες, μονοπάτια για πεζοπορία και κάποιες ιστορικές εκκλησίες και μοναστήρια. Η Αντιγόνη έχει κρατήσει τον παραδοσιακό χαρακτήρα της, προσφέροντας στους επισκέπτες μια ανάσα ηρεμίας μακριά από τη φασαρία της μεγαλούπολης.
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Antigone Island, also known by its Turkish name Burgazada, is the second largest of the Princes’ Islands. It is located near Istanbul, in the Sea of Marmara. The island’s name comes from the ancient Greek myth of Antigone, daughter of Oedipus. Antigone is famous for its peaceful atmosphere, beautiful pine forests, and traditional wooden mansions. It is a popular destination for day trips and strolls, especially during the summer months, as cars are not allowed and transportation is mainly by bicycle or horse-drawn carriage. The island features small beaches, hiking trails, and some historic churches and monasteries. Antigone has preserved its traditional character, offering visitors a breath of tranquility away from the hustle and bustle of the big city.
Νήσος Χάλκη - Island of Halki
Η Νήσος Χάλκη (τουρκικά: Heybeliada) είναι το δεύτερο σε μέγεθος από τα κατοικημένα Πριγκηπονήσια και φημίζεται για τη φυσική ομορφιά της και την ιστορική της σημασία. Βρίσκεται στη Θάλασσα του Μαρμαρά, κοντά στην Κωνσταντινούπολη. Η Χάλκη είναι γνωστή για τα πυκνά πευκοδάση, τις παραδοσιακές ξύλινες επαύλεις και τα μοναστήρια της. Στο νησί βρίσκεται η φημισμένη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, σημαντικό εκπαιδευτικό και πνευματικό κέντρο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, που όμως σήμερα δεν λειτουργεί λόγω απαγόρευσης από το τουρκικό κράτος. Η πρόσβαση γίνεται ακτοπλοϊκώς από την Κωνσταντινούπολη και η κυκλοφορία αυτοκινήτων δεν επιτρέπεται, ενώ οι μετακινήσεις γίνονται με ποδήλατα και άμαξες, διατηρώντας έτσι την ήρεμη και παραδοσιακή ατμόσφαιρα του νησιού.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Island of Halki (Turkish: Heybeliada) is the second largest of the inhabited Princes' Islands and is famous for its natural beauty and historical significance. It is located in the Sea of Marmara, near Istanbul. Heybeliada is known for its dense pine forests, traditional wooden mansions, and monasteries. The island is home to the famous Halki Theological School, an important educational and spiritual center of the Ecumenical Patriarchate, which is currently closed due to restrictions imposed by the Turkish government. Access is by ferry from Istanbul, and cars are not allowed; transportation is done by bicycles and horse-drawn carriages, thus preserving the calm and traditional atmosphere of the island.
Νήσος Πρίγκηπος - Prince's Island
Prince’s Island (Turkish: Büyükada) is the largest of the Η Νήσος Πρίγκηπος (τουρκικά: Büyükada) είναι το μεγαλύτερο από τα Πριγκηπονήσια και το τρίτο μεγαλύτερο νησί στη Θάλασσα του Μαρμαρά. Βρίσκεται κοντά στην Κωνσταντινούπολη και είναι πολύ δημοφιλής προορισμός για εκδρομές, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.
Το όνομά της προέρχεται από τον Βυζαντινό πρίγκιπα Ιουστίνιο Κουροπαλάτη, ο οποίος έχτισε ανάκτορο στο νησί τον 6ο αιώνα μ.Χ., δίνοντας έτσι το όνομα «Νήσος του Πρίγκηπος». Η Πρίγκηπος είναι γνωστή για τα όμορφα νεοκλασικά σπίτια, τα πευκοδάση και τις γραφικές παραλίες της.
Δεν επιτρέπεται η κυκλοφορία αυτοκινήτων στο νησί, με τις μετακινήσεις να γίνονται κυρίως με ποδήλατα και άμαξες. Στο νησί υπάρχουν επίσης ιστορικά μοναστήρια και εκκλησίες που προσελκύουν πολλούς επισκέπτες.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
’ Islands and the third largest island in the Sea of Marmara. It is located near Istanbul and is a very popular excursion destination, especially during the summer months. Its name comes from the Byzantine prince Justinian Kurapalates, who built a palace on the island in the 6th century AD, giving rise to the name “Prince’s Island.” Büyükada is known for its beautiful neoclassical houses, pine forests, and picturesque beaches. Cars are not allowed on the island; transportation is mainly by bicycles and horse-drawn carriages. The island also features historic monasteries and churches that attract many visitors.
Τα Πριγκηπόνησα ήταν αυτοδιοικούμενα από εντόπιους προκρίτους και εκκλησιαστικά ανήκαν στη μητρόπολη Χαλκηδόνας. Στα χρόνια πριν από την Ελληνική Επανάσταση του 1821 αποτέλεσαν ασφαλές καταφύγιο για τα μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Εκεί μπορούσαν χωρίς κίνδυνο να συζητούν για την προετοιμασία του αγώνα, αν και βρίσκονταν δυο βήματα από την έδρα του Σουλτάνου. Μάλιστα συχνά τηρούνταν πρακτικά από τις συζητήσεις αυτές, τα οποία φυλάσσονταν σε ένα σιναΐτικο μετόχι ως το 1940 που τα πέταξαν αδαείς επίτροποι της μονής. Ο 20ός αιώνας ξεκίνησε με πολλά δεινά για τους κατοίκους των Νησιών. Στη διάρκεια των βαλκανικών πολέμων και του Α΄ παγκοσμίου πολέμου η υποχρεωτική στρατολόγηση των φτωχότερων κατοίκων, η κατάληψη των κοινοτικών κτιρίων (σχολών, ορφανοτροφείων κλπ) από Τούρκους στρατιωτικούς και η εγκατάσταση στρατευμάτων διαφόρων χωρών επέφερε μεγάλες καταστροφές και απώλειες σε έμψυχο και άψυχο υλικό. Η κατάρρευση της Μεγάλης Ιδέας με την μικρασιατική καταστροφή του 1922 πάγωσε το ελληνικό στοιχείο που απέμεινε στην Τουρκία και φυσικά στα Πριγκηπόνησα. Ως το 1955 υπήρξε μια περίοδος ηρεμίας. Το πογκρόμ των ελληνικών περιουσιών της Πόλης που συνέβη τότε σήμανε την αρχή του τέλους. Ακολούθησαν οι απελάσεις της δεκαετίας του '60. Η αίσθηση ανασφάλειας των υπολοίπων τους οδήγησε σε σταδιακή αναχώρηση, συχνά χωρίς τη διασφάλιση της ιδιοκτησίας της ακίνητης περιουσίας τους. Τη θέση τους πήραν μέτοικοι από τα βάθη της Μικρασίας, κυρίως Κούρδοι και Λαζοί. Σήμερα από τους 20.000 μόνιμους κατοίκους ελάχιστοι είναι Έλληνες. Κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τα Πριγκηπονήσια υπήρξαν τόπος εξορίας για Αυτοκράτορες και Πατριάρχες. Το ίδιο συνέβη αργότερα και με Οθωμανούς Σουλτάνους. Ο πληθυσμός των νησιών στο παρελθόν αποτελούνταν από σημαντικότατο αριθμό Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων, οι οποίοι είτε έμεναν εκεί μονίμως ή είχαν παραθεριστικές κατοικίες. Σταδιακά, όπως και στην υπόλοιπη Κωνσταντινούπολη, η πληθυσμιακή αυτή σύνθεση αλλοιώθηκε, καθώς τα Πριγκηπονήσια επελέγησαν από πολλούς πλούσιους Τούρκους ως τόπος διαμονής. Έτσι χτίστηκαν ακριβές επαύλεις και τα νησιά απέκτησαν κοσμοπολίτικο χαρακτήρα. Οι κάτοικοι ασχολούνταν κυρίως με την αλιεία και αργότερα με την εμπορική ναυτιλία συσσωρεύοντας αμύθητα πλούτη. Σταδιακά αποικίστηκαν κι από άλλους Ρωμιούς από τη Νάξο, την Άνδρο, την Κρήτη, τη Χίο κι από άλλα νησιά. Επίσης, από Έλληνες της Μικρασίας του Πόντου και της Θράκης. Αναφέρονται ακόμα Μανιάτες και Τσάκωνες της Πελοποννήσου. Όλοι αυτοί με τον καιρό συγχωνεύτηκαν και οι απόγονοί τους θεωρούσαν πια τον εαυτό τους αυτόχθονα πληθυσμό.Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, τα Πριγκηπονήσια είναι δημοφιλής εκδρομικός προορισμός από την Κωνσταντινούπολη. Μπορεί κανείς να πάει εκεί με τακτική ακτοπλοϊκή συγκοινωνία από τα βασικά πορθμεία της Πόλης (Bostancı, Kartal, Sirkeci/Eminönü, Kabataş και Yenikapı). Στα νησιά δεν υπάρχουν αυτοκίνητα και δρόμοι και οι συγκοινωνίες γίνονται με παραδοσιακές άμαξες και ποδήλατα. Το γεγονός αυτό δίνει έναν πρόσθετο τόνο παράδοσης και ηρεμίας στην περιοχή.
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
The Princes' Islands were self-governed by local notables and ecclesiastically belonged to the Metropolis of Chalcedon. In the years before the Greek War of Independence in 1821, they served as a safe refuge for members of the Filiki Eteria (Society of Friends). There, they could discuss the preparation of the struggle without danger, even though they were just a stone's throw away from the Sultan’s seat. In fact, minutes from these discussions were often kept and stored in a Sinai monastery dependency until 1940, when they were discarded by ignorant trustees of the monastery. The 20th century began with many hardships for the islands' inhabitants. During the Balkan Wars and World War I, the compulsory conscription of the poorer residents, the occupation of community buildings (schools, orphanages, etc.) by Turkish soldiers, and the stationing of troops from various countries caused great destruction and losses of both human lives and property. The collapse of the Megali Idea after the Asia Minor Catastrophe of 1922 froze the remaining Greek population in Turkey and, naturally, on the Princes' Islands. Until 1955, there was a period of calm. However, the pogrom against Greek properties in Istanbul at that time marked the beginning of the end. Deportations followed in the 1960s. The remaining inhabitants’ sense of insecurity led to gradual departures, often without securing ownership of their real estate. Their place was taken by settlers from deep within Asia Minor, mainly Kurds and Laz people. Today, out of the 20,000 permanent residents, only a few are Greeks. During the Byzantine Empire, the Princes' Islands were a place of exile for emperors and patriarchs. Later, Ottoman sultans were also exiled there. In the past, the islands' population included a significant number of Greeks, Armenians, and Jews, who either lived there permanently or had summer residences. Gradually, as in the rest of Istanbul, this demographic makeup changed, as many wealthy Turks chose the islands as their place of residence. Thus, luxurious mansions were built, and the islands acquired a cosmopolitan character. The inhabitants mainly engaged in fishing and later in commercial shipping, accumulating immense wealth. Over time, they were also colonized by other Greeks (Romioi) from Naxos, Andros, Crete, Chios, and other islands, as well as Greeks from Asia Minor, Pontus, and Thrace. Maniots and Tsakonians from the Peloponnese are also mentioned. Over time, these groups merged, and their descendants considered themselves indigenous inhabitants. During the summer, the Princes' Islands are a popular excursion destination from Istanbul. One can reach them via regular ferry services from the main ports of the city (Bostancı, Kartal, Sirkeci/Eminönü, Kabataş, and Yenikapı). There are no cars or roads on the islands, and transportation is done by traditional horse-drawn carriages and bicycles. This fact adds an extra touch of tradition and tranquility to the area. https://el.wikipedia.org/wiki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου