28/10/2010
Το πιο φημισμένο νεκρομαντείο του αρχαίου ελληνικού κόσμου βρίσκεται κοντά στις βορειοδυτικές όχθες της Αχερουσίας λίμνης, στο σημείο όπου ενώνονται τα ποτάμια του Άδη, ο Αχέροντας με τον Κωκυτό. Στις αρχαίες πηγές η τοποθεσία της Αχερουσίας λίμνης περιγράφεται ως το σημείο κατάβασης των νεκρών στον Άδη και η Εφύρα, η πόλη της Ηπείρου που βρίσκεται λίγο βορειότερα, συνδέεται με πανάρχαιη λατρεία της θεότητας του θανάτου. Το Αρχαιολογικό Χώρος του Νεκρομαντείου του Αχέροντα βρίσκεται κοντά στο χωριό Μεσοπόταμος, στην περιοχή της Πρέβεζας, στη βορειοδυτική Ελλάδα. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους αρχαίους χώρους που σχετίζονται με τη λατρεία του κάτω κόσμου και του θεού Άδη. Το Νεκρομαντείο θεωρούνταν στην αρχαιότητα το «Μαντείο των Νεκρών», όπου οι επισκέπτες έρχονταν για να επικοινωνήσουν με τις ψυχές των νεκρών. Ο χώρος συνδέεται με τον παρακείμενο ποταμό Αχέροντα, έναν από τους πέντε ποταμούς του κάτω κόσμου στην ελληνική μυθολογία, ο οποίος θεωρούνταν η πύλη προς τον Άδη. Στο νεκρομαντείο πήγαιναν οι πιστοί για να συναντήσουν τις ψυχές των νεκρών, που μετά την απελευθέρωσή τους από το σώμα αποκτούσαν την ικανότητα να προβλέπουν το μέλλον. Η παλαιότερη αναφορά του νεκρομαντείου του Αχέροντα γίνεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια, όταν η Κίρκη συμβουλεύει τον Οδυσσέα να συναντήσει στον Κάτω Κόσμο τον τυφλό μάντη Τειρεσία και να πάρει χρησμό για την επιστροφή στην πατρίδα του(κ 488 κ.ε.), και αμέσως παρακάτω δίνει τη συναρπαστική περιγραφή της καθόδου του Οδυσσέα, ενός θνητού, στον Άδη(λ 24 κ.ε.). Η ομοιότητα της ομηρικής περιγραφής με τη θέση του νεκρομαντείου είναι εκπληκτική, στοιχείο που παρατηρεί και ο Παυσανίας σχεδόν χίλια χρόνια αργότερα, θεωρώντας ότι ο Όμηρος πρέπει να είχε δει τα μέρη αυτά(1.17.5). Ωστόσο, στην ελληνική μυθολογία και άλλοι ήρωες είχαν τολμήσει αυτή την κατάβαση στον Άδη: ο Ορφέας για να φέρει στη γη την αγαπημένη του Ευρυδίκη, ο Ηρακλής για να φέρει στο βασιλιά Ευρυσθέα τον Κέρβερο, τον τρικέφαλο σκύλο-φύλακα της εξόδου από τον Άδη, και ο Θησέας με τον Πειρίθου για να αρπάξουν την Περσεφόνη. Η παλαιότερη χρήση του λόφου όπου σώζεται το νεκρομαντείο ανάγεται στη μυκηναϊκή εποχή(14ος-13ος αι. π.Χ.), στην οποία χρονολογούνται τρεις παιδικοί τάφοι με λιγοστά ευρήματα. Αργότερα στο χώρο πρέπει να ιδρύθηκε ιερό αφιερωμένο στη θεότητα της Γης, όπως δείχνουν όστρακα αγγείων και πήλινα ειδώλια, που βρέθηκαν στους δυτικούς πρόποδες του λόφου και χρονολογούνται μέχρι και τα μέσα του 7ου αι. π.Χ. Τα σωζόμενα λείψανα του νεκρομαντείου χρονολογούνται στην ελληνιστική περίοδο. Το κύριο τμήμα του ιερού χρονολογείται στους πρώιμους ελληνιστικούς χρόνους(τέλη 4ου - αρχές 3ου αι. π.Χ.), ενώ σε μια δεύτερη οικιστική φάση, στο τέλος του 3ου αι. π.Χ., προστέθηκε στα δυτικά του αρχικού ιερού ένα συγκρότημα με μια κεντρική αυλή, γύρω από την οποία υπήρχαν δωμάτια και αποθήκες. Το ιερό με αυτή τη μορφή λειτούργησε αδιάλειπτα για δύο αιώνες περίπου. Με την κατάκτηση της Μακεδονίας από τους Ρωμαίους πυρπολήθηκε το 167 π.Χ., οπότε και τελείωσε η λειτουργία του. Στον 1ο αι. π.Χ. με την εγκατάσταση Ρωμαίων εποίκων στην πεδιάδα του Αχέροντα, η αυλή του ιερού κατοικήθηκε πάλι. Στις αρχές του 18ου αιώνα στο χώρο οικοδομήθηκε η μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που σώζεται μέχρι σήμερα, και το αντίστοιχο νεκροταφείο. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν τα θεμέλια ενός ναού που χρονολογείται στην Κλασική και Ελληνιστική εποχή(5ος έως 3ος αιώνας π.Χ.). Το συγκρότημα περιλαμβάνει υπόγειους θαλάμους, χώρους τελετών και διαδρόμους που χρησιμοποιούνταν για τις τελετές νεκρομαντείας — την πρακτική της επίκλησης πνευμάτων. Ο χώρος αποτελούσε σημαντικό πνευματικό κέντρο στην αρχαιότητα και προσέλκυε επισκέπτες από όλη την Ελλάδα που ζητούσαν καθοδήγηση ή μηνύματα από τους νεκρούς. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως μέσω των τελετών στο Νεκρομαντείο μπορούσαν να μάθουν το μέλλον ή να λύσουν εκκρεμότητες με τους αποθανόντες. Σήμερα, ο χώρος είναι προστατευόμενος και μερικώς ανασκαμμένος, προσφέροντας στους επισκέπτες μια ματιά στις αρχαίες θρησκευτικές πρακτικές και τις πεποιθήσεις για τον θάνατο και τη μεταθανάτια ζωή. Βρίσκεται σε ένα όμορφο φυσικό περιβάλλον κοντά στον ποταμό Αχέροντα, συνδυάζοντας αρχαιολογικό ενδιαφέρον με φυσική ομορφιά. Το νεκρομαντείο ανασκάφηκε τα έτη 1958-1964 και 1976-1977 υπό την αιγίδα της Αρχαιολογικής Εταιρείας και ήταν το πρώτο ιερό και μαντείο των θεών του Κάτω Κόσμου που έγινε γνωστό.
===========================================================================
The most famous necromanteion of the ancient Greek world is located near the northwestern shores of the Acherousian Lake, at the point where the rivers of Hades the Acheron and the Cocytus meet. In ancient sources, the location of the Acherousian Lake is described as the descent point of the dead into Hades, and Ephyra, the city of Epirus situated slightly to the north, is associated with an ancient cult of the deity of death. The Archaeological Site of the Necromanteion of Acheron is near the village of Mesopotamos, in the region of Preveza, in northwestern Greece. It is one of the most important ancient sites connected with the worship of the underworld and the god Hades. The Necromanteion was considered in antiquity the “Oracle of the Dead,” where visitors came to communicate with the souls of the deceased. The site is linked to the nearby Acheron River, one of the five rivers of the underworld in Greek mythology, which was believed to be the gateway to Hades. Pilgrims visited the necromanteion to meet the souls of the dead, who, once freed from their bodies, gained the ability to foresee the future. The earliest reference to the Necromanteion of Acheron comes from Homer’s Odyssey, where Circe advises Odysseus to meet the blind prophet Tiresias in the Underworld and receive a prophecy about his return home(Book 11, line 488 and following). Immediately after, Homer provides a gripping description of Odysseus’s descent, a mortal, into Hades(Book 11, line 24 and following). The similarity of Homer’s description with the necromanteion’s location is striking, an observation also made by Pausanias nearly a thousand years later, who believed that Homer must have seen these places(1.17.5). Moreover, in Greek mythology, other heroes also dared to descend to Hades: Orpheus to bring back his beloved Eurydice to the living world; Heracles to bring Cerberus, the three-headed dog guardian of the underworld’s exit, to King Eurystheus; and Theseus with Pirithous to abduct Persephone. The earliest use of the hill where the necromanteion survives dates back to the Mycenaean era(14th–13th century BC), with three child graves dated to this period, containing few finds. Later, a sanctuary dedicated to the Earth deity was likely established on the site, as indicated by pottery shards and terracotta figurines found on the western slopes of the hill, dating up to the mid-7th century BC. The surviving remains of the necromanteion date to the Hellenistic period. The main part of the sanctuary dates to the early Hellenistic period(late 4th to early 3rd century BC), while in a second phase, at the end of the 3rd century BC, a complex with a central courtyard surrounded by rooms and storerooms was added to the west of the original sanctuary. The sanctuary in this form functioned uninterruptedly for about two centuries. With the Roman conquest of Macedonia, it was burned down in 167 BC, ending its operation. In the 1st century BC, with the settlement of Romans in the Acheron plain, the sanctuary’s courtyard was re-inhabited. At the beginning of the 18th century, the Monastery of St. John the Baptist was built on the site, which survives today, along with its cemetery. Excavations revealed the foundations of a temple dating from the Classical and Hellenistic periods (5th to 3rd centuries BC). The complex includes underground chambers, ceremonial spaces, and corridors used for necromantic rituals the practice of summoning spirits. The site was an important spiritual center in antiquity, attracting visitors from all over Greece seeking guidance or messages from the dead. The ancient Greeks believed that through rituals at the Necromanteion they could learn about the future or resolve unresolved matters with the departed. Today, the site is protected and partially excavated, offering visitors a glimpse into ancient religious practices and beliefs about death and the afterlife. It is situated in a beautiful natural environment near the Acheron River, combining archaeological interest with natural beauty. The necromanteion was excavated during 1958–1964 and 1976–1977 under the auspices of the Archaeological Society and was the first sanctuary and oracle of the gods of the Underworld to become known.
http://odysseus.culture.gr/h/3/gh351.jsp?obj_id=13721
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου