Βουρβουρού, Χαλκιδική (Vourvourou, Halkidiki).

25/12/2014

Η Βουρβουρού είναι παραθαλάσσιο χωριό και παραθεριστικός οικισμός της επαρχίας Σιθωνίας, με 140 κατοίκους(απογρ. 2001). Αποτελεί οικισμό του Δημοτικού διαμερίσματος Αγίου Νικολάου στον ομώνυμο δήμο του νομού Χαλκιδικής. Η περιοχή ήταν παλαιότερα ιδιοκτησία των κατοίκων του γειτονικού χωριού, Άγιος Νικόλαος. Απέναντι από τη Βουρβουρού και σε μικρή απόσταση από την ακτή βρίσκεται ένα σύμπλεγμα νησιών, εννέα τον αριθμό, με σημαντικότερο το Διάπορο. Το Διάπορο είναι αρκετά μεγάλο νησί, με τεράστιο φυσικό κόλπο μήκους 700 μέτρων και πλέον, τον Κρυφτό, ο οποίος χρησιμεύει ως τόπος ελλιμενισμού για τα καράβια , όταν η θάλασσα γίνεται τρικυμιώδης. Ο κόλπος καταλήγει σε αβαθή νερά, που παραμένουν πάντα θερμά και είναι κατάλληλα για χειμερινούς κολυμβητές. Το μεγαλύτερο τμήμα του νησιού καλύπτεται από πευκοδάσος. Η περιοχή κατοικούνταν από τα παλιά χρόνια, όπως μαρτυρούν τα ερείπια από τον προβυζαντινό ναό του Αγίου Ανδρέα, που βρέθηκαν στο νησί Διάπορος. Αξιόλογο επίσης είναι το μέγα τείχος, οχυρωματικό έργο άγνωστης εποχής, που έκοβε την επικοινωνία του κύριου κορμού της Σιθωνίας με την υπόλοιπη Χαλκιδική. Τον 10ο αιώνα η περιοχή αναφέρεται ως "η Γη των Βουρβούριων" και παραχωρήθηκε σαν μετόχι στη Μονή Ξενοφώντος του Αγίου Όρους επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας. Το 1615 κύριοι της περιοχής έγιναν οι κάτοικοι του Αγίου Νικολάου. Στα τέλη του 19ου αιώνα η Μονή Σίμωνος Πέτρας πούλησε την περιοχή σε Ρώσους μοναχούς, οι οποίοι όμως εκδιώχθηκαν από τους κατοίκους του Αγίου Νικολάου. Οι τελευταίοι παρέμειναν οι μόνοι κύριοι της περιοχής. To 1913 κάτοικοι από το Μικρό Σούλι Σερρών, την Παλαιοκώμη, την Αμφίπολη και τα Λακοβικια καταφεύγουν στη Βουρβουρού για να ξεφύγουν από τις βιαιότητες των Βουλγάρων κατακτητών της Ανατολικής Μακεδονίας. Εκεί όμως τους βρίσκει επιδημία χολέρας, με αποτέλεσμα πάνω από 110 άνθρωποι να πεθάνουν. Όσοι επέζησαν, επέστρεψαν στα χωριά τους λίγο πριν το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

============================================================================

Vourvourou is a seaside village and a holiday settlement in the region of Sithonia, with 140 inhabitants (according to the 2001 census). It is part of the municipal district of Agios Nikolaos in the municipality of Halkidiki. The area was previously owned by the residents of the neighboring village, Agios Nikolaos. Across from Vourvourou and a short distance from the shore, there is a group of islands, nine in total, with the most important being Diaporos. Diaporos is a relatively large island, with a huge natural bay of over 700 meters in length, called Klefto, which serves as a harbor for ships when the sea becomes stormy. The bay leads to shallow waters that remain warm year-round and are suitable for winter swimmers. The largest part of the island is covered by a pine forest. The area has been inhabited since ancient times, as evidenced by the ruins of the pre-Byzantine church of Saint Andrew found on the island of Diaporos. Another significant feature is the great wall, a defensive structure of unknown era, which cut off communication between the main part of Sithonia and the rest of Halkidiki. In the 10th century, the area was referred to as "the Land of the Vourvourians" and was granted as a dependency to the Xenophon Monastery on Mount Athos during the Byzantine Empire. In 1615, the inhabitants of Agios Nikolaos became the masters of the area. At the end of the 19th century, the Simonopetra Monastery sold the area to Russian monks, who were later expelled by the residents of Agios Nikolaos. The latter remained the sole owners of the area. In 1913, residents from Mikros Souli in Serres, Paleokomi, Amphipolis, and Lakovikia sought refuge in Vourvourou to escape the violence of the Bulgarian conquerors in Eastern Macedonia. However, they were struck by a cholera epidemic, resulting in the death of over 110 people. Those who survived returned to their villages just before the outbreak of World War I.

 

 Σταυρός Χαλκιδικής

Ουρανούπολη Χαλκιδικής