Γατούλες της Τήνου (The Cats of Tinos).

                                                                               2025

Οι αδέσποτες γάτες στην Τήνο αποτελούν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής του νησιού, χωρίς να έχουν κάτι «ρομαντικό» γύρω τους. Ζουν διάσπαρτες σε χωριά, στις άκρες δρόμων, γύρω από τα καφενεία και στα στενά της Χώρας, ακολουθώντας έναν κύκλο που καθορίζεται από την εποχικότητα, το φαγητό και τον καιρό. Τον χειμώνα η ζωή τους είναι πιο σκληρή. Με λιγότερο κόσμο στο νησί, η πρόσβαση σε τροφή μειώνεται: κάδοι που αδειάζουν αραιά, κλειστά μαγαζιά και ελάχιστοι που ταΐζουν συστηματικά. Οι γάτες μαζεύονται σε μικρές ομάδες γύρω από σπίτια όπου γνωρίζουν ότι θα βρουν κάτι να φάνε. Ξέρουν τις ώρες, τις συνήθειες, και προσαρμόζονται γρήγορα στη ρουτίνα των ανθρώπων. Το καλοκαίρι, η εικόνα αλλάζει. Η αύξηση της κίνησης φέρνει περισσότερο φαγητό, είτε από τα σκουπίδια είτε από επισκέπτες που αφήνουν κάτι στο πιάτο τους. Όμως η υπερβολική εξάρτηση από την παρουσία των επισκεπτών δημιουργεί ασταθείς συνθήκες: οι ίδιες γάτες που φαίνονται «καλοθρεμμένες» τον Αύγουστο μπορεί να δυσκολεύονται πολύ λίγους μήνες μετά. Σε αρκετά χωριά υπάρχουν άνθρωποι που φροντίζουν συστηματικά κάποια σημεία σίτισης, συχνά χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση, απλά ως μέρος της τοπικής ευθύνης. Παράλληλα, γίνονται προσπάθειες για στειρώσεις, που όμως δύσκολα μπορούν να καλύψουν τους συνεχώς αυξανόμενους πληθυσμούς. Οι γάτες της Τήνου ζουν ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την ανάγκη. Κινούνται στα πετρόχτιστα σοκάκια, βρίσκουν καταφύγιο κάτω από καΐκια ή σε αυλές, τρώνε όπου βρουν και μαθαίνουν να επιβιώνουν σε ένα περιβάλλον που δεν είναι πάντα φιλικό αλλά έχει στιγμές φροντίδας. Είναι ένα κομμάτι του νησιού που λειτουργεί «παράλληλα» με την ανθρώπινη ζωή, αθόρυβα, ανθεκτικά και με τη δική του λογική.

======================================

Stray cats in Tinos are part of the island’s everyday life, without anything particularly “romantic” about their presence. They live scattered across villages, along roadsides, around cafés, and in the narrow lanes of the main town, following a cycle shaped by the seasons, food availability, and the weather. Winter is the hardest period for them. With fewer people on the island, access to food decreases: bins are emptied less often, shops remain closed, and only a handful of residents feed them regularly. The cats tend to gather in small groups near houses where they know they’ll find something to eat. They learn the hours, the habits, and quickly adapt to the routines of the people around them. In summer, the picture changes. Increased activity brings more food, whether from trash or from visitors leaving leftovers. But this reliance on seasonal presence creates unstable conditions: the same cats that seem well-fed in August may struggle only a few months later. In many villages, some residents maintain informal feeding spots, not as part of an organized effort but as a sense of local responsibility. At the same time, there are ongoing attempts at neutering programs, though it’s difficult for them to keep up with the growing population. The cats of Tinos live somewhere between independence and need. They move through stone-built alleys, find shelter under boats or in courtyards, eat wherever they can, and learn to survive in an environment that isn’t always welcoming but does offer moments of care. They form a parallel layer of island life, quiet, resilient, and following their own logic.